Jacek Petrycki
Przewodniczącym tegorocznego jury MFFD OFF CINEMA, a także laureatem Platynowego Zamku, został wybitny autor zdjęć filmowych i reżyser filmów dokumentalnych, Jacek Petrycki!
Ten urodzony w Poznaniu artysta należy do elitarnego grona najważniejszych polskich operatorów filmowych. Choć w jego dorobku znajdują się zdjęcia do klasycznych już dziś polskich filmów fabularnych Krzysztofa Kieślowskiego: Spokój (1976), Amator (1979), Bez końca (1984) Krzysztofa Kieślowskiego oraz Agnieszki Holland: Aktorzy prowincjonalni (1978) Gorączka (1980), Kobieta samotna (1981), Europa, Europa (1990) Agnieszki Holland, a także do słynnego Przesłuchania (1981) Ryszarda Bugajskiego, Petrycki zyskał uznanie przede wszystkim jako współautor dzieł zaliczanych dziś do kanonu Polskiej Szkoły Dokumentu. Obrazy zarejestrowane jego kamerą znalazły się w pamiętnych filmach dokumentalnych Krzysztofa Kieślowskiego (m.in. Robotnicy 1971: Nic o nas bez nas, 1972, Pierwsza miłość, 1974, Życiorys, 1974, Nie wiem, 1976, Szpital, 1977, Gadające głowy, 1980), Marcela Łozińskiego (m.in. Wizyta, 1974, Jak żyć, 1977, Próba mikrofonu, 1980, Ćwiczenia warsztatowe, 1986, 89mm od Europy, 1993, Żeby nie bolało, 1998, czy Poste restante, 2008), a także Bohdana Kosińskiego, Ireny Kamieńskiej, Andrzeja Titkowa, czy Andrzeja Trzos-Rastawieckiego.
Zarówno dawne jak i współczesne polskie kino trudno sobie wyobrazić bez filmów, do których Petrycki realizował zdjęcia. Obrazy naznaczone jego operatorskim stylem, przefiltrowane przez wrażliwość artysty bacznie przyglądającego się rzeczywistości, wyróżnia pewien szczególny walor. Posiadają siłę autentyku – mistrzowsko złowionego kamerą dokumentalną, lub wydobytego ze świata sztucznie wykreowanego przed kamerą, jak to ma miejsce w przypadku filmów fabularnych. Choć technologiczne możliwości kina dynamicznie zmieniają się w ostatnich latach, Petrycki z powodzeniem transponuje swą wrażliwość na autentyk do kina współczesnego. Jego talent dokumentalisty dochodzi do głosu szczególnie wyraźnie w filmach z ostatnich lat: Jak to się robi Łozińskiego, Latawcach (2007) Beaty Dzianowicz, czy filmach Krzysztofa Kopczyńskiego: Kamienna cisza (2007) i Dybuk. Rzec o wędrówce dusz (2015). Widoczny jest także w filmach fabularnych, gdzie dokumentalna stylistyka zdjęć nadaje opowiadanym historiom siłę autentyku. Tak jest chociażby w przypadku Boiska bezdomnych (2008) Kasi Adamik, Księstwa (2011) Andrzeja Barańskiego a przede wszystkim Czarnego czwartku. Janek Wiśniewski padł (2011) Antoniego Krauze.
Od lat 90. XX wieku Petrycki z powodzeniem realizuje swe filmowe powołanie także poza Polską, jako ceniony i nagradzany autor zdjęć do brytyjskich filmów dokumentalnych, takich jak Serbski epos (1992) Pawła Pawlikowskiego, czy The Betrayed (1995) Clive’a Gordona. W 21. stuleciu Jacek Petrycki stał się także realizatorem autorskich filmów dokumentalnych: Cień. Wspomnienie o Jerzym Giedrojciu (2000), Miasto bez Boga (2009, razem z Grzegorzem Eberhardem) oraz Moje zapiski z podziemia (2011). Petrycki objawił się w polskim kinie jako artysta uosabiający postać znaną z arcydzieła Dzigi Wiertowa Człowiek z kamerą (1929). Jak ów tytułowy bohater słynnego dokumentu Petrycki przemierza świat stawiając swą kamerę w najróżniejszych miejscach, rejestrując obrazy z rzeczywistości pod rozmaitym kątem, ale zawsze z tą samą pasją odsłaniania i uwieczniania różnych wymiarów prawdy o naszych czasach, jakie dostępne są filmowi.
